یک اتفاق رایج در اولین استفاده از نمایشگر های سه بعدی این بود که ناخوداگاه کاربر دستشو میبرد سمت اجسام تا اونا رو لمس کنه، یا بعد از تجربه یک فیلم یا بازی ویدیویی کاربر دوست داشت که توی اون محیط قرار بگیره
این خلاء در تکنولوژی باعث شد تا کمپانی های سازنده نرم افزار و سخت افزار ترغیب بشن تا این تکنولوژی رو ایجاد و راهی بازار کنن.
در مدل های اولیه و ساده تلاش کردن که یک فیلم یا انیمیشن با زاویه دید ۳۶۰ درجه ایجاد کنن که خیلی تجربه هیجان انگیزتری نسبت به نمایشگر های سه بعدی بود اما باز هم شما نمی تونستین با محیط اطراف تعامل کنید و صرفا فقط می تونستین با چرخوندن سرتون زاویه دید خودتون رو تغییر بدین مثلا پشت سرتون رو ببینید!
اما کم کم کمپانی هایی بزرگی مثل HTC و VALVE دست به کار شدن!